Bambi

los bir kasim sabahi.
pazartesi.
8'e gelmeden kalkilmis; okul basta, is ve günün geri kalaninin hazirliklari yapiliyor.
son lokma yendi. kalan süt icildi. dis fircalandi. uzun kollu üzerine t-shirt secildi, giyildi. artik evden cikmak lazim. yoksa okula gec kalinacak.
cok siradan.
birden buralarin sessizligine uymayan bir patlama sesi geliyor. öyle siradan bir ses degil. ates ediliyor. hem de cok yakindan. ilkinde anlamiyorum ne oldugunu. sonrakinde uyaniyorum. kraliceye caktirmiyorum. pirensin zaten haberi yok....

10 gün önce:
posta kutusundaki fatura zarflarina yine bir duyuru metni eslik ediyor. sokaktaki kanalizasyon calismasi, kaldirim düzeltmeleri, fare eylem plani gibi konularda gelen bir metin olsa gerek. önce anlamiyorum okudugumu; artik nasil bir kelime dagarcigindan cektiysem kelimeleri ve nasil bir ruh halindeysem; dere kenarinda gereginden fazla büyümüs otlarin islah edileceginin bilgilendirmesi olarak algiliyorum. "eh be kardesim bundan bana ne derken?" biraz asagida "tecrübeli avcilar, hizli bir sekilde öldürme, polis, veteriner" gibi kelimeler dikkatimi cekiyor asansöre binerken. yeniden okudugumda anliyorum ki; balkonumuzdan kenarini gördügümüz, pirensimin ara yoldan okula giderken ona eslik eden schwarzpark geyikleri/ceylanlari; topluca yasamalari icin öngörülen alana sigmaz, hastalik riski, aclik ihtimali, vb. tasir olmuslar. ve inek gibi, domuz gibi evcil hayvanlar olmadiklari icin bir yerlere de tasinmalari mümkün olmadigindan, avcilar tarafindan vurulup, sayilari öngörülen miktara indirilecekmis.
(http://www.blick.ch/news/schweiz/basel/hier-wird-das-hirschessen-gesichert-188198)


evden cikana kadar -sanirim- 4 el silah sesi duyuyorum.
bunun; secilmis, en yasli 4 bambinin ölümü demek oldugunu düsündügümde icimi bir ürperti sariyor.
vejeteryan degilim. bu sebeple "ay ne vahsi, ne gerek var öldürmeye, peace for the animals" diyecek degilim. ama yine de duydugum ses ile biten bir hayatin arasindaki dogrudan iliski rahatsiz ediyor beni.
ister istemez "schindler's list"i "the pianist"i düsündüm. buna benzer olaylarin, cok degil 70 yil önce, su an yasadigim yerlere 100 km mesafede, insanlar icin yasandigini düsünüyorum.
bu satirlari yazdigim, 15-20 yil önce sniperlardan kurtulmak icin carsaflarin gerildigi carsisinda az önce yürüdügüm saraybosna'dakilerin hissettiklerini düsündüm simdi de. kendi ülkemi düsündüm. ates gercekten düstügü yeri yakiyor.

yillar önce seyrettigim alacakaranlik kusagi'ni hatirladim; paraya cok ihtiyaci oldugu anda ortaya cikan bir adamin verdigi kutudaki dügmeye basarsa cok uzaklarda, hic tanimadigi birinin ölecegini ama kendisine de ihtiyaci olan paranin verilecegini ögrenen kahramanimizin, bir süre acmazlar yasayip sonunda dügmeye basisini, ihtiyaci olan parayi alip rahatlayisini, bir süre sonra ise kutuyu kendisinden alan elemanin "kutuyu ne mi yapacagim? cok uzalarda, seni tanimayan birine verecegim!" cevabini aldigindaki surat ifadesini hatirladim.

geyikcikler usulüne uygun pisirilip, afiyetle yenilecekler.
katledilen insanlar ders almasini bilenlere ders olup baskalarinin hayatlarini insanca sürdürmesine hizmet edecekler -umarim-.
zaten her türlü, her hangi bir taassuptan kafasini kaldiramayanlar icin yapacak bir sey yok.
ne diyim; allah kimseyi o kutuya muhtac ettirip, sonra da "o benden degil ki zaten" diyerek dügmeye bastirmasin.

http://www.youtube.com/watch?v=j1VL-y9JHuI&feature=related