mayıs sıkıntısı (ya da etine kadar yenen tırnaklar)

ve iste o gün geldi.
tahayyül edeli, "olur mu lan acaba günün birinde?" diyeli tam 2 sene olmus. vay be!
o zaman "yok artik, daha neler, her halde 20-30 seneye anca görürüz" diyordum.
gerci sonu o kadar kötü olacak diye bir sey yok, ve hatta mutlu sonla bitmesi daha büyük ihtimal ama, belli de olmaz.
her seye, o worst case scenario'ya hazirlikli olmak lazim.
ki benden, bizden de haziri yoktur herhalde.
söyle ki:


ilk tarih 14 mayis.
yil 2006.
futbolla ilgilenmeye yeniden basliyorum. kombine aldigim ilk sezon. gassaray'i yine yenmisiz 6. yilda da; hem de 4-0. denizli'deki son macta gelecek galibiyet bizi sampiyon yapacak. hem de 3. kez üst üste. hatta gassaray'la ayni puani almak bile yeterli. ama onlar kayseri'yi tabii ki cok rahat geciyorlar. ve maclari zamaninda bitiyor, bizimkinde 10 küsür dakika uzatma. ben skor 1-0'ken, caddede maci seyrettigim mekani terk ediyorum. arkin kaliyor. etraftaki gerginligi hissetmemek mümkün degil. hizli hizli eve dogru yürüyorum. yolda yüksek bir ciglik geliyor. ama yetmez. sonra bir bagiris daha oluyor ama devami gelmiyor. hala daha seyretmedim, seyretmeyecegim appiah'in kacirdigi golü. eve geliyorum. sebnem anliyor durumu, ilismiyor. ama hala bir umudum var. o esnada kornalar calmaya basliyor. bakiyorum camdan; bayraklar kirmizili... dogruca melekötesi, 4 aylik oglumu öpüp, yatiyorum. ac tavuk misali kendimi dari ambarinda görüyorum rüyamda: sampiyon olmusuz.


sonra 16 mayis geliyor.
2010.
milan tatilimizin son günü.
damla ve stefano'dan ayrilip yolumuzun üstündeki lugano'ya ugruyoruz. dönüste st.gothard tikali'ymis. hadi hooop dagi dolasmaya karar veriyoruz. yolda inter'in sampiyon oldugunu ögreniyoruz. pesinden basel'in maci basliyor. son 1 saat kala onlar da sampiyon. ulan? 3de 3 olur mu? olma mi. ilk golümüz geliyor arkin'in mesajiyla. ve tirabizonun kalesini ablukaya aldigimizin detaylari. neden sonra bir adet :( geliyor "yedik" notuyla. sonradan görüyorum golü. ki burak'in kaval kemigine carpan topun 10 mactir gol yemeyen volkan'in kalesine süzülmesini sanirim ömrüm boyu unutamiycam. olsun canim, daha bir saat var, nasilsa atariz. atamiyoruz. yine sansli sayiyorum kendimi cünkü basel'de maci seyredecek yerim yok. macin berabere bitmesinin yaninda yanlis anons rezaleti vs. sahdik sahbaz oluyoruz sanal alemlerde. stad yakiliyor, cam cerceve iniyor etrafta.

bu sefer 4 yasinda oglum. teselli ediyor beni "olsun baba. bak guiza atmis golü, ne güzel"
bir diger teselli de sampiyonun bursa olmasi.
ya yine gassaray olsaydi?
ya da daha kötüsü, günün birinde son mac gassaray'la yine saracoglu'nda olur ve onlar sampiyon olursa?
lan?


su an icin tek dilegim 12 mayis 2012 icin bir seyler yazmak zorunda kalmamak.
aksi takdirde eyüp peygamber seviyesinde cilelerden gecmis, nirvanaya ulasmis bir futbol seyircisi olacagim. ki belki de curling'e sararim ondan sonra, dogal tarima veririm kendimi.....
hadi bakalim fingers crossed.
hem top yuvarliktir.
ve de futbol sadece futbol degildir.
efenim?