dans maratonu 2013, CAL ve ben

dogdugu günü hatirladigim yegenimin (number 3) dans yarismasi varmis. hadi kalkip gidelim dedik, cekirdek aileye eklendik babaanneyle birlikte. kapida esasli bir giris ücreti ödettiklerinde “n’oluyo lan, özel salonda film mi seyredicez, alt tarafi liseler arasi dans yarismasiymis. zaten 5 dakka sürüyormus, ohhhh hadi baklim iyi hasilatlar” haleti ruhaniyesi icinde yegen (number 4) ile yerimizi aldik. sunucu iyi niyetli, izleyicileri bir sekilde aktive etmeye calisan biriydi, ama her anons arasinda giren gangnam style melodisi olusma ihtimali olan sempatik havayi itinayla sabote diyordu.

neyse efendim yarisin ne oldugunu, jüri üyelerini vs. ögrendik giris sürecinde. 14 okul, tercih ettikleri kareografiler cercevesinde 5 dak. gecmeyecek showlar hazirlamislar, bunlari ardi ardina sergileyecekler, sonunda jüri üyeleri en begendikleri 3 show ve kiz dansci, erkek dansci, vb alt ödüllerle katilanlari onore edecekler. Güzel.

ilk katilimci ile ilk soku yasiyoruz. avcilar’dan bir lise. giris kompozisyonu cok guzel, bilgisayar ekranini da kullanmislar showun bir parcasi olarak. sahneye bir cocuk cikiyor elektrik bugi dedigimiz tarzda bir dansla basliyor. devam ediyor. devam ediyor. devam ediyor. ve show bitiyor. kisacasi lisemizi bu arkadas temsil ediyormus tek basina. olsun. okulun karari ve cocugun medeni cesareti acisindan cok güzel bir aksiyon olmus. alkislarimiz ona gelsin. 2. okul hangisiydi hatirlamyiorum ama stilize halk oyunlarini secmislerdi. 6 tane piril piril kiz, ritmik hareketleri, farkli farkli halk müzigi melodileri esliginde birbirleriyle uyumlu bir sekilde sergilediler. alkislarimiz onlara da gitsin. bayagi da bir alistim ortama. yapacak isim de yok. dedim “oturayim, söyle gittigi kadar gitsin hele neler görücez.”

günün en güzel sürprizinin hemen kösebasinda beni beklemekte oldugunu nereden bilebilirdim ki? 3. okul benim okulumdu. cagaloglu anadolu lisesi!! bir sürü ögrenci de arkadaslarini desteklemek icin tam iki sira arkamda oturmuslar. ne cok bagirdilar, ne cok destek verdiler, pek cok hosuma gitti. gösteri de bence numero uno’ydu! buyuruyoruz; bence günün en güzel, en eglenceli gösterisine bir göz atiyoruz:

 

yegen number 3’ün okulu, hüseyin avni sözen 4.sirada. 12 tane hanim kizimiz, cok iyi niyetli bir kareografi esliginde latin müzikleri esliginde hos bir performans izlettiler bizlere. buyrun siz de bir göz atin. bebisligini bildigim kara kugumun sahneye ne kadar yakistigini, ne güzel salindigini bir görün:

 

daha sonra 10 okul daha cikti planlandigi gibi. özel okullar, anadolu liseleri, meslek liseleri, düz (düz derken?) lise, 14 farkli okuldan 14 farkli gösteri izlemek zihnimi acti kelimenin tam anlamiyla. ögretmenlerinin de katkisiyla ne güzel seyler tasarlamislar, ne güzel vakitlerini ayirmislar, ne güzel emekler vermisler…

gözlerindeki pirilti, suratlarindaki endise, basarmis olmanin gururu, hata yapmanin hüznü, gencliklerinin enerjisiyle birlesip elle tutulur, gözle görülür bir hale geldi benim icin. 2 gösteride gözlerim doldu niyeyse. yaslandigim cok net bir sebebi bunun da öte yandan cocuklarin bu enerjisine tanik olmak, iclerindeki potansiyeli, cesareti bu kadar kisacik bir sürede görebilmek de baska bir sebep. (lise 2’deki 19 mayis gösterilerindeki magrur ve gururlu durusum geldi aklima. efenim?). türk marsi esliginde kasik oynayarak baslayan da vardi gösterisine, sahneye koyduklari floresan isigi sayesinde isiktan kuslar yürütenler de.

günün highlight’i; gösterilerine seyirciler arasindan gecen yerli kizlarin sahneye cikisiyla, en siradisi sekilde baslayan ve yarismayi kazanan zeynep kamil saglik meslek lisesi’nin, afrika yerlisi kiyafetleri icindeki bas danscisinin, sonuclar beklenirken rast geldigi arkadaslariyla kulak (boynuz) tokusturarak merhabalasmasiydi. ya dedim, cocuk ait oldugu gruba ragmen cok cesur bir cikis yapmis, ya da bu tür selamlasma artik vaka-i adiyeden olmus.

yegenlere ödül yok ama olsun, onlar gönüllerin birincisi. ikinci cal olmus. uzun boylu danscisi en iyi erkek dansci ödülünü almis. afferin. cikarken okulca fotograf cektiriyorlardi. ögretmenleri “tüm cagaloglular gelsin, toplu fotograf cektirelim” dedi seyirci olanlari da kast ederek. “hocam ben de gelebilir miyim?” cikisim 2 saniyelik bir sessizlige sebep olsa da, “ben 90 yili ilk mezunlarindanim” aciklamam merdivene beni de dahil etti. ön siradan gelen “abi hic ilk mezun gibi göstermiyorsun” ve yanimdakinin söyledigi “abi 90da biz yoktuk be!” yorumlari günümün geri kalaninin da neseli gececeginin bir isareti gibiydi. ki bu isaretin de ne kadar dogru oldugunu görmem cok uzun sürmedi.

ne iyi etmisim de gitmisim.